| :: Strona glówna :: Co to jest Pilka Nozna :: Slawni Pilkarze :: Poradniki |
| :: Filmiki :: Tricki i Zwody Pilkarskie :: Download :: Inne strony |
|
|
|
Ronaldo Luís Nazário de Lima (wym. [ÇoČnawdu luČiz naČza~iu di ČlimP]; ur. 22 września 1976 roku w Rio de Janeiro) były brazylijski piłkarz grający na pozycji napastnika. Oprócz brazylijskiego posiada także hiszpański paszport. Największym sukcesem piłkarskim Brazylijczyka jest złoty medal na MŚ 1994 oraz MŚ 2002 i tytuł króla strzelców na tymże turnieju. 14 lutego 2011 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej. Cztery miesiące później po raz ostatni wystąpił w barwach reprezentacji. Kariera klubowa Cruzeiro Pierwszym profesjonalnym klubem Ronaldo, do którego trafił w marcu 1993, w wieku 16 lat, było Cruzeiro z miasta Belo Horizonte. Został zaoferowany kierownictwu drużyny przez byłego reprezentanta Brazylii Jairzinho, który także proponował zawodnika innej wielkiej drużynie Săo Paulo FC, ale ich ówczesny trener, Tele Santana, nie skorzystał z okazji do zatrudnienia juniora. Cruzeiro zapłaciło za część praw do Ronaldo 50 tysięcy dolarów. Swój pierwszy oficjalny mecz w seniorskiej drużynie rozegrał 25 maja 1993, kiedy to trener Cruzeiro Pinheiro oszczędzając graczy przed półfinałem Pucharu Brazylii, pozwolił mu zagrać w wyjazdowym spotkaniu przeciwko Caldense Poços de Caldas (wygranym 1-0) w ramach mistrzostw stanu Minas Gerais. Do września tego samego roku, Ronaldo występował jedynie w drużynie juniorów lub meczach towarzyskich. Dobre występy w tych grach oraz odejście z drużyny jednego z napastników otworzyły mu drogę do pierwszego składu. 7 września 1993 roku zadebiutował w mistrzostwach Brazylii przeciwko Corinthians (0-2 w Belo Horizonte) i stał się podstawowym graczem Cruzeiro. Tego samego miesiąca stanął przed szansą wywalczenia swego pierwszego seniorskiego tytułu w finale Recopa 1993 przeciwko Săo Paulo FC. Po dwóch meczach, zakończonych bezbramkowymi remisami, doszło do serii rzutów karnych. Ronaldo nie wykorzystał swojego, a Cruzeiro przegrało tytuł. Do końca rozgrywek Campeonato Brasileiro rozegrał jeszcze 13 meczów i strzelił w nich 12 bramek, co dało mu trzecie miejsce na liście najlepszych strzelców turnieju[1]. Rozgłos przyniósł mu występ na własnym boisku przeciwko Bahii (7 listopada 1993), który Cruzeiro wygrało 6-0, a 17-letni Ronaldo strzelił wówczas 5 goli. Stał się wtedy 6. graczem w historii Campeonato Brasileiro, który dokonał tej sztuki (rekord ten został pobity w 1997 roku przez Edmundo 6 bramek). Kilka dni po tym popisie otrzymał pierwsze powołanie do kadry narodowej na mecz z Niemcami, w którym jednak, podobnie jak miesiąc później z Meksykiem, nie zagrał. Wpływ na powołanie Ronaldo do reprezentacji miały też występy w Supercopa 1993, gdzie w 4 meczach zdobył 8 goli. Zyskał wtedy przydomek "Matador Azul" (Niebieski Zabójca, od koloru strojów Cruzeiro), a słowo "matador", określające niezwykle skutecznego napastnika, wpisało się na stałe do futbolowego słownika brazylijskich komentatorów. W roku 1994, w mistrzostwach stanu Minas Gerais (Campeonato Mineiro), kontynuował swoją znakomitą skuteczność. W 18 meczach w ramach tych rozgrywek zdobył 22 bramki, zostając królem strzelców, a prowadzone przez niego Cruzeiro zdobyło tytuł mistrza. Zaliczył także długo oczekiwany debiut w kadrze narodowej, a stało się to 23 marca w meczu przeciwko Argentynie, wygranym przez Brazylię 2-0. Ronaldo musiał wtedy występować jako "Ronaldinho", gdyż w zespole był już inny Ronaldo. W kolejnym meczu, 4 maja przeciwko Islandii, strzelił swego pierwszego gola, a Brazylia zwyciężyła 3-0. W międzyczasie brał z Cruzeiro (które w kwietniu wykupiło za milion dolarów resztę praw do zawodnika) udział w Copa Libertadores 1994, w którym rozegrał 8 meczów i strzelił 2 gole. Cruzeiro odpadło w 1/8 finału z chilijskim Unión Espańola, ale Ronaldo dał się zapamiętać golem strzelonym Boca Juniors, kiedy przeszedł z piłką niemal pół boiska mijając argentyńską obronę. Dobra gra w klubie zaowocowała powołaniem na Mistrzostwa Świata 1994, podczas których nie zagrał jednak żadnego meczu. Po powrocie z mundialu Ronaldo wystąpił w jeszcze jednym meczu dla Cruzeiro (towarzysko przeciwko Botafogo, 7 sierpnia), w którym strzelił swoją ostatnią bramkę dla klubu. Przed meczem ogłoszono, że PSV Eindhoven zapłacił za niego 6 milionów dolarów i Ronaldo wyjeżdża do Europy. Był to wówczas najdroższy transfer z brazylijskiego klubu za granicę. Ronaldo w barwach Cruzeiro rozegrał (pomiędzy 25 maja 1993 a 15 maja 1994) 46 oficjalnych meczów i strzelił w nich 44 gole. Ponadto wziął udział w 12 meczach towarzyskich (12 bramek). PSV Po mundialu w USA Ronaldo został kupiony do PSV za 6 milionów dolarów[potrzebne źródło]. W pierwszym sezonie gry dla holenderskiego klubu Brazylijczyk rozegrał w Eredivisie 33 mecze i strzelił 30 goli, co pozwoliło mu zostać królem strzelców i pierwszym od siedmiu lat piłkarzem, który zdobył przynajmniej 30 bramek. Poprzednim, który tego dokonał, był Marco van Basten w sezonie 1986/1987 (31 bramek). Również w tym sezonie Ronaldo zadebiutował w europejskich pucharach. W spotkaniu przeciwko Bayerowi Leverkusen brazylijski napastnik strzelił trzy gole, które jednak nie dały awansu jego drużynie do dalszej rundy rozgrywek. W całym sezonie Ronaldo rozegrał 36 spotkań i strzelił 35 bramek. Na początku sezonu 1995/1996 Il Fenomeno doznał pierwszej kontuzji w karierze pęknięcia kości goleniowej pod kolanem. Leczenie trwało dość krótko, przez co był gotowy do gry już w rundzie wiosennej, w której rozegrał 13 meczów ligowych i strzelił 12 bramek. W całym sezonie rozegrał 21 spotkań i trafił do siatki rywali 19 razy. Po tym sezonie Ronaldo przeszedł do FC Barcelona za 19 milionów dolarów[potrzebne źródło]. Ronaldo w barwach PSV rozegrał 57 spotkań i strzelił 54 bramki, wygrał też z tym zespołem Puchar Holandii. FC Barcelona W hiszpańskim klubie Brazylijczyk grał tylko rok, ale możliwe że był to najlepszy sezon w jego karierze. Ronaldo w samej Primera División rozegrał 37 spotkań i strzelił 34 bramki, a pod koniec 1996 roku Brazylijczyk został wybrany najlepszym piłkarzem świata według plebiscytów FIFA i World Soccer Magazine. Zajął też drugie miejsce w najważniejszym plebiscycie o Złotą Piłkę, którą zdobył Niemiec Matthias Sammer, o 1 punkt wyprzedzając Brazylijczyka. W całym sezonie 1996/1997 Ronaldo strzelił aż 47 bramek w 49 meczach, wygrał Superpuchar Hiszpanii, Puchar Króla i Puchar Zdobywców Pucharów. Po tym sezonie został kupiony przez Inter Mediolan, a włoski klub najpierw zapłacił 27 milionów dolarów za zerwanie kontraktu Brazylijczyka z Barceloną, a następnie 53 miliony dolarów za sam transfer. Inter Mediolan Sezon 1997/1998 dla Ronaldo był bardzo dobry. Brazylijczyk został wicemistrzem Serie A, wygrał Puchar UEFA, został wicekrólem strzelców serie A z 25 bramkami na koncie, a w całym sezonie rozegrał 47 spotkań i strzelił 34 bramki. Pod koniec 1997 roku wygrał ponownie plebiscyty na piłkarza roku FIFA, World Soccer Magazine i wreszcie Złotą Piłkę. Sezon 1998/1999 był w połowie zmarnowany przez kontuzje, a Brazylijczyk rozegrał w nim 29 spotkań i strzelił 15 bramek. Pod koniec 1998 roku Ronaldo stawał na podium wszystkich plebiscytów, zajmując 2. miejsce w konkursie na piłkarza roku FIFA, 3. według World Soccer Magazine i również 3 według France Football, mimo przegranych plebiscytów to powszechnie jednak Brazylijczyk uchodził w dalszym ciąg za najlepszego piłkarza świata a rozegrane przez niego lata 1996 1998 uznaje się za jedną z największych dominacji w historii futbolu jednego piłkarza. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 Ronaldo dwukrotnie zerwał więzadła krzyżowe w prawym kolanie, skutkiem czego właściwie w ogóle nie wybiegał na murawę. Zdołał się wykurować dopiero pod koniec sezonu 2001/2002 roku, w którym rozegrał kilkanaście spotkań i strzelił kilka bramek, dzięki czemu dostał powołanie na Mistrzostwa Świata, które odbywały się w Korei i Japonii.W mediolańskim klubie zawodnik rozegrał 99 spotkań i strzelił 59 bramek. Po Mistrzostwach Świata kupił go Real Madryt za 45 milionów euro. Real Madryt Debiut w barwach "Królewskich" zaliczył 6 października, z powodu ciągłych kontuzji, wchodząc na ostatnie 30 minut w ramach 4. kolejki La Liga, przeciwko Deportivo Alavés Vitoria. Minutę później strzeli gola z woleja, po podaniu Roberto Carlosa i nie minęło 20 minut, a do siatki trafił ponownie, po podaniu McManamana, a Real zwyciężył 5:2. Następne spotkania w wykonaniu Brazylijczyka nie były tak owocne. Ronaldo nie potrafił strzelić gola przez ponad miesiąc i po raz pierwszy zaczęto mówić o jego nadwadze. Jednak w grudniu Brazylijczyk już wchodził na odpowiednie obroty, a w finale o Puchar Interkontynentalny przeciw Olimpia Asunción strzelił gola na 1:0, a mecz zakończył się wynikiem 2:0. Brazylijczyk dostał samochód marki Toyota dla najlepszego piłkarza finałowego spotkania. W grudniu otrzymał też wiele prestiżowych nagród dla najlepszego piłkarza świata, po raz trzeci wygrał plebiscyt World Soccer Magazine, co nie udało się nikomu w ponad 30-letniej historii tego plebiscytu i został piłkarzem roku FIFA, co też jest rekordem, który rok później wyrównał Zinedine Zidane. Ronaldo drugi raz zwycięża plebiscyt Złota Piłka i po raz pierwszy otrzymuje Złotego buta dla króla strzelców Mistrzostw Świata, wygrywa też jako trzeci piłkarz w historii i pierwszy po ponad 30 latach plebiscyt na najlepszego sportowca świata według BBC Sports Personality of the Year Overseas Personality. Wcześniej dokonali tego Eusébio w 1966 i Pelé w 1970 roku. Następne miesiące dla Brazylijczyka w Realu są również udane i dość regularnie trafia do bramki rywala i jest jednym z najlepszych piłkarzy madryckiego klubu, z 18 bramkami w 19 ostatnich spotkaniach, z 2 hat-trickami, w tym kapitalny mecz 23 kwietnia na Old Trafford, gdzie strzelił 3 gole i pozbawił szans Manchester United na awans do półfinału Ligi Mistrzów. W półfinale Real musi uznać wyższość Juventusu Turyn, ale zostaje mistrzem La Liga, a w decydującym meczu 38. kolejki o mistrzostwo Hiszpanii z Athletic Bilbao wygrywa 3:1, a Ronaldo strzelając 2 gole zostaje graczem meczu. Brazylijczyk kończy sezon z 30 bramkami w 44 meczach i tytułem wicekróla strzelców La Liga. Na początku sezonu 2003/2004 Real Madryt wygrywa Superpuchar Hiszpanii, a Ronaldo jest jednym z lepszych piłkarzy w dwumeczu strzelając 1 gola. Pod koniec roku zostaje piłkarzem numer 3 na świecie według Piłkarz roku FIFA. Sezon 2003/2004 był dla Królewskich i Ronaldo wręcz idealny do końca lutego, Królewscy mając po 26 kolejkach La Liga przewagę 8 i 9 punktów kolejno nad Valencią i Deportivo La Coruńa, byli też już w finale Pucharu Króla i walczyli o ćwierćfinał Ligi Mistrzów z Bayernem Monachium. Jednak wszystko zacięło się już w 27 kolejce kiedy padł remis 1:1 z Racingiem Santander, a Ronaldo doznał kontuzji która wykluczyła go na 3 tygodnie, W tym czasie Real Madryt rozegrał 4 spotkania, rewanż z Bayernem Monachium w 1/8 Królewscy wygrali 1:0 i awansowali do 1/4 LM po bramce Zidane'a, następnie zremisowali mecz ligowy z Realem Zaragoza 1:1, a kilka dni później po dogrywce przegrali finał Pucharu Króla również z Zaragozą 2:3, a kolejny mecz ligowy przegrywają z Athletic Bilbao 4:2 i z blisko 10 punktowej przewagi nad Valencią i Deportivo już prawie nic nie zostało. Na następny mecz wrócił już Ronaldo i Real wygrał z AS Monaco 4:2 w 1/4 LM, a Brazylijczyk strzelił 1 gola i sprokurował karnego którego wykorzystał Luís Figo. Następnie przyszła wygrana w ramach 31 kolejki La Liga nad Sevillą aż 5:1 i 2 bramki strzelił Ronaldo. Później stał się kataklizm, Real przegrał rewanżowe spotkanie z AS Monaco 3:1 i nie awansował do półfinału Ligi Mistrzów oraz nie wygrał żadnego z ostatnich 7 spotkań La Liga. Drużyna z Madrytu zajęła 4 miejsce w tych rozgrywkach a wygrała je Valencia mając 7 punktów przewagi nad Realem. Ronaldo został Królem strzelców La Liga mając 24 gole w 32 meczach, a w całym sezonie strzelił 31 bramek grając 48 spotkań, Z całą pewnością największą winę ponosi defensywa "królewskich", która w samej lidze straciła aż 54 bramki, a Valencia dokładnie 2 razy mniej. Sezon 2004/2005 był dla Realu równie słaby i tym razem już bez żadnego tytuły. Ronaldo do końca lutego 2005 strzelił ledwie 14 bramek w 31 meczach, a rozkręcił się dopiero w marcu i omal nie doprowadził Królewskich do tytułu mistrza Hiszpanii, ale do FC Barcelona zabrakło jednak 4 punktów. Łącznie Brazylijczyk strzelił w tym sezonie 24 gole w 45 meczach. Sezon 2005/2006 był równie słaby, a Ronaldo poza dobrym początkiem sezonu nie miał udanego z powodu ciągłych odnawiający się kontuzji. Real Madryt nie zdobył żądnego tytułu, a Ronaldo strzelił łącznie 15 bramek w 27 spotkaniach. Przed sezonem 2006/2007 Milan był gotów wyłożyć za Ronaldo 18 milionów euro, ale transakcja nie doszła do skutku, Brazylijczyk jednak z powodu konfliktu z nowym trenerem Fabio Capello był tylko rezerwowym. Zdołał jednak strzelić ważnego gola w meczu z Athletic Bilbao przed zimowym okienkiem transferowym, w którym to właśnie przeszedł do Milanu za 7,5 miliona euro i w niewielkim stopniu pomógł Realowi zdobyć tytuł mistrza Hiszpanii, który mimo iż na koniec sezonu miał tyle samo punktów co FC Barcelona po 76 to w dwumeczu pomiędzy dwoma drużynami Real odniósł zwycięstwo i remis. Ronaldo dla Realu przez pół sezonu rozegrał 13 spotkań i strzelił 4 gole, został też mistrzem Hiszpanii. Przez 4 i pół sezonu grając w Realu strzelił 104 gole w 177 meczach, zdobył Puchar Interkontynentalny, Superpuchar Hiszpanii i dwukrotnie mistrzostwo La Liga. AC Milan Do Milanu oficjalnie trafił 30 stycznia 2007 roku. Zadebiutował 11 lutego w meczu przeciwko Livorno, który Milan wygrał 2:1. W następnym meczu ze Sieną strzelił swoje pierwsze gole dla Milanu. W tym meczu zaliczył również jedną asystę, a Mediolański klub wygrał to spotkanie 4:3. Do końca sezonu wystąpił jeszcze w 13 meczach i strzelił w nich 7 goli. Wygrał również Superpuchar Europy i Klubowe Mistrzostwa Świata w następnym sezonie. W sezonie 2007/2008 w spotkaniu z Livorno doznał kontuzji, po której rozwiązał kontrakt z klubem. W Milanie rozegrał 20 meczów w których strzelił 9 goli. Występował tylko w meczach ligowych. Corinthians Săo Paulo Prezydent Brazylii Lula da Silva i Ronaldo w czasie gry w SC Corinthians Paulista Ronaldo podczas rekonwalescencji trenował z Flamengo Rio de Janeiro. Jednak 9 grudnia 2008 roku napastnik podpisał roczny kontrakt z ligowym rywalem Flamengo Corinthians Săo Paulo. Ronaldo pierwszy mecz w barwach Corinthians rozegrał 4 marca 2009 roku przeciwko Itumbiara EC. Pierwszego gola strzelił cztery dni później w spotkaniu z Palmeiras Săo Paulo. Do tej pory w barwach Corinthians Săo Paulo rozegrał 38 spotkań i strzelił 23 bramki, 10 spotkań i 8 bramek w Campeonato Paulista zostając najlepszym piłkarzem tych rozgrywek, 8 spotkań i 3 bramki biorąc udział w turnieju o Puchar Brazylii i 20 spotkań i 12 bramek w rozgrywkach ligowych Campeonato Brasileiro. Następny sezon w barwach Corinthians nie był tak udany dla Ronaldo jak poprzedni, w rozgrywkach Campeonato Paulista rozegrał 9 spotkań i strzelił 3 gole a jego zespół nie zdołał awansować do półfinałów. W Copa Libertadores odpadło już w 1/8 po zaciętym dwumeczu z Flamengo, pierwsze spotkanie zostało rozegrane w Rio de Janeiro i gospodarze wygrali 1:0, drugie na własnym stadionie Corinthians wygrało 2;1 i jednego gola strzelił Ronaldo, niestety stracony gol na wyjeździe spowodował że to FLamengo awansowało do ćwierćfinałów, Brazylijczyk w tych rozgrywkach zagrał 7 razy i strzelił 3 gole. W Campeonato Brasileiro walka o mistrzostwo kraju toczyła się pomiędzy trzema zespołami Fluminense, Cruzeiro i Corinthians, na ostatnią kolejkę przed końcem Fluminense z 66 punktami miało jeden punkt przewagi nad Corinthians i dwa nad Cruzeiro. Ostatnia kolejka zakończyła się wygraną ówczesnych liderów i zdobywając 69 punktów zostali oni mistrzami kraju, Timăo swoje spotkanie tylko zremisowali i w związku z wygrana Cruzeiro spadli na 3 miejsce które premiuje jednak do gry w następnej edycji Copa Libertadores. Ronaldo na 38 kolejek rozegrał jedynie 11, liczne kontuzje (uda, łydki) nie pozwoliły mu rozwinąć skrzydeł i włączyć się do walki o króla strzelców, Brazylijczyk do 30 kolejki zagrał tylko 3 spotkania, na dobre wrócił na koniec sezonu gdy zostało 9 kolejek do końca, IL Fenomeno wówczas opuścił tylko jedno spotkanie, w 11 meczach w Brasileiro strzelił 6 bramek, warto odnotować że z nim w składzie jego zespół nie zaznał goryczy porażki osiągając 6 zwycięstw i 5 remisów. W całym sezonie 2010 we wszystkich rozgrywkach Ronaldo rozegrał tylko 26 spotkań, strzelił 12 goli i dorzucił do tego 6 asyst. Nazario de Lima w barwach Corinthians przez 2 sezony zdołał rozegrać 65 spotkań, strzelić 35 bramek i zaliczyć 11 asyst. Dnia 14 lutego 2011 roku Ronaldo ogłosił zakończenie swojej barwnej piłkarskiej kariery. Brazylijczyk planował zakończyć przygodę z futbolem po upływie sezonu, jednak zmienił zdanie. Powodem takiej decyzji było odpadnięcie jego klubu z rozgrywek Copa Libertadores oraz konflikt z kibicami klubu, ale przede wszystkim problemy zdrowotne, które miały duży wpływ na jego podatność na kontuzję oraz na nadwagę. Napastnik cierpi na niedoczynność tarczycy, chorobę, która spowalnia metabolizm organizmu. W annałach piłki nożnej zapisał się jednak złotymi zgłoskami i bez wątpienia zostanie zapamiętany jako król futbolu, zawodnik obdarzony niespotykanym talentem i zdolnością przeciwstawiania się przeciwnościom losu, a zwłaszcza towarzyszącym mu przez całą karierę licznym kontuzjom. Ciekawostki W 2007 roku w sondzie magazynu France Football znalazł się w najlepszej jedenastce w historii futbolu. W 2007 roku Statystycy i historycy piłkarscy IFFHS umieścili go na drugim miejscu najlepszych piłkarzy wszech czasów za innym Brazylijczykiem Pele. Ronaldo tak naprawdę urodził się 18, a nie 22 września tak jak ma zapisane w dokumentach, z tym że ojciec chcąc uniknąć kary finansowej za opóźnioną rejestrację syna w urzędzie specjalnie podał datę narodzin 22 września Statystyki Ronaldo biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki klubowe i reprezentacyjne: Klubowe: 511 spotkań i 352 bramki, średnia 0,688 Reprezentacja: 98 spotkań i 62 bramki, średnia 0,639 Reprezentacja U-23: 8 spotkań i 6 bramek, średnia 0,75 Razem: 616 spotkań i 420 bramek, średnia 0,682 Kariera reprezentacyjna Ronaldo w reprezentacji Brazylii zadebiutował 23 marca 1994 roku w meczu przeciwko Argentynie pojawiając się na ostatnie 10 minut spotkania. Pierwszego gola strzelił w następnym meczu z reprezentacją Islandii. Po bardzo dobrych występach w klubie, Ronaldo został powołany na mundial w 1994 roku. W żadnym z siedmiu spotkań nie zgrał, jednak jako członkowi 22 osobowej kadry należał mu się złoty medal. W 1995 roku wraz z reprezentacją pojechał na Copa America do Urugwaju. Razem z kolegami zdobył srebrny medal. Na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie Brazylia zdobyła brązowy medal, a Ronaldo w meczu o trzecie miejsce strzelił jednego z goli. Rok później Il Fenomeno został powołany na Copa America w Boliwii. Strzelił tam pięć goli w 6 meczach, został wicekrólem strzelców i najlepszym piłkarzem całego turnieju, a ze swoją reprezentacją zdobył złoty medal. Następnym dużym turniejem w którym uczestniczył był mundial we Francji. Ronaldo strzelił 4 gole i zaliczył trzy asysty. Przed finałem w którym Brazylia ulegała gospodarzom turnieju 3:0 dostał napadu padaczkowego. Cztery lata później na Mistrzostwach Świata w Korei i Japonii, Brazylijczyk zdobył złoty medal i został królem strzelców turnieju. W finałowym meczu dwa razy pokonał Olivera Kahna. Po turnieju stwierdził: Mogę grać, mogę reprezentować swój kraj. Jest to dla mnie olbrzymim krokiem. Nawet jeżeli nie byłbym Mistrzem Świata i tak byłbym szczęśliwy Na mundialu w Niemczech Ronaldo strzelił trzy gole, zaś z Brazylią dotarł do ćwierćfinału w którym Canarinhos ulegli Francji. Po tym meczu został odsunięty od reprezentacji, nie wystąpił w niej przez pięć kolejnych lat. Po raz ostatni zagrał w barwach Canarinhos w swoim pożegnalnym spotkaniu, przeciwko Rumunii (1:0), 7 czerwca 2011. Życie prywatne W 1999 roku Ronaldo poznał Milene Domingues, z którą ożenił się kilka miesięcy później. Małżeństwo nie przetrwało jednak długo, bo już w 2003 roku para się rozstała. Z tego związku Ronaldo ma syna Ronalda urodzonego 6 kwietnia 2000 roku w Mediolanie. Jego nową partnerką jest Maria Beatriz Antony z którą pobrał się w lutym 2005 roku. 24 grudnia 2008 roku w Rio de Janeiro przyszła na świat ich córka Maria Sophia. 8 grudnia 2010 roku dowiedzieliśmy się, iż Ronaldo jest ojcem, chłopca pochodzącego z Singapuru, niejakiego Alexa. Chłopiec urodził się w 2005 roku i jest owocem romansu Il Fenomeno z mieszkającą w Singapurze, Brazylijką Michele Umezu. Testy DNA potwierdziły ojcostwo zawodnika. Po otrzymaniu wyniku powiedział on: "Alex jest moim synem, bratem trojga moich pięknych dzieci tak jak on. Będę go zawsze traktować jak ojciec pełniąc wszystkie obowiązki i przyjemności.". Ronaldo kilka dni wcześniej zapisał na swoim Twitterze, że cieszy się ze spotkania z Alexem i jeśli badania wykażą, że jest ojcem chłopca to z przyjemnością poniesie odpowiedzialność. Poddał się zabiegowi wazektomii. Sukcesy Klubowe Cruzeiro Campeonato Mineiro : 1994 PSV Eindhoven Puchar Holandii : 1995/1996 FC Barcelona Superpuchar Hiszpanii : 1996 Puchar Hiszpanii : 1996/1997 Puchar Zdobywców Pucharów : 1996/1997 Inter Mediolan Puchar UEFA : 1997/1998 Real Madryt Puchar Interkontynentalny : 2002 Mistrzostwo Hiszpanii : 2002/2003 2006/2007 Superpuchar Hiszpanii : 2003 Superpuchar Europy : 2002 AC Milan Superpuchar Europy : 2007 Klubowe MŚ : 2007 SC Corinthians Paulista - zdobywcy pucharu Brazylii 2009 Corinthians Săo Paulo Campeonato Paulista : 2009 Puchar Brazylii : 2009 Reprezentacyjne Mistrzostwo Świata : 1994 Wicemistrzostwo Copa America : 1995 Brązowy medal Igrzysk Olimpijskich : 1996 Copa América : 1997 Puchar Konfederacji : 1997 Wicemistrzostwo świata : 1998 Copa América : 1999 Mistrzostwo Świata : 2002 Indywidualnie Król strzelców Supercopa Libertadores : 1993 (8 goli w 4 meczach) Król Strzelców mistrzostw stanu Belo Horizonte Campeonato Mineiro : 1994 (22 gole w 18 meczach) Król strzelców Ligi Holenderskiej : 1994/1995 (30 goli w 33 meczach) Złota Piłka France Football II miejsce : 1996 (Wyprzedził go o I punkt Matthias Sammer) Piłkarz Roku FIFA I miejsce : 1996 (Najmłodszy laureat w historii) World Soccer Magazine I miejsce : 1996 (Najmłodszy laureat w historii) Król strzelców Ligi Hiszpańskiej : 1996/1997 (34 gole w 37 meczach) Najlepszy piłkarz Ligi Hiszpańskiej : 1996/1997 Najlepszy napastnik Ligi Hiszpańskiej : 1996/1997 Najlepszy obcokrajowiec Ligi Hiszpańskiej : 1996/1997 Król strzelców Pucharu Króla : 1996/1997 (8 goli w 5 meczach) Wicekról Strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów: 1996/1997 (5 goli w 7 meczach) Najlepszy piłkarz w finale Pucharu Zdobywców Pucharów : 1997 Wicekról Strzelców Copa America : 1997 (5 goli w 6 meczach) Najlepszy piłkarz Copa America : 1997 Najlepsza jedenastka Copa America : 1997 Złoty But : 1997 (34 gole w 37 meczach) Złota Piłka France Football I miejsce : 1997 (Najmłodszy laureat w historii) Piłkarz Roku FIFA I miejsce : 1997 World Soccer Magazine I miejsce : 1997 Srebrny Onze magazynu Onze Mondial I miejsce : 1997 (Najmłodszy laureat w historii) Wicekról strzelców Ligi Włoskiej : 1997/1998 (25 goli w 32 meczach) Wicekról strzelców Pucharu UEFA : 1997/1998 (6 goli w 11 meczach) Najlepszy piłkarz w finale Puchar UEFA : 1998 Najlepszy piłkarz Ligi Włoskiej : 1997/1998 Najlepszy napastnik Ligi Włoskiej : 1997/1998 Najlepszy obcokrajowiec Ligi Włoskiej : 1997/1998 Najlepszy piłkarz Mistrzostw Świata Złota Piłka I miejsce : 1998 Najlepsza jedenastka Mistrzostw Świata : 1998 Trzeci strzelec Mistrzostw Świata (Brązowy But) : 1998 (4 gole w 7 meczach) Najlepszy piłkarz Europejskich Pucharów : 1997/1998 Najlepszy napastnik europejskich pucharów : 1997/1998 Złota Piłka France Football III miejsce : 1998 Piłkarz Roku FIFA II miejsce : 1998 World Soccer Magazine III miejsce : 1998 Król Strzelców Copa America : 1999 (5 goli w 6 meczach) Najlepsza jedenastka Copa America : 1999 Najlepszy piłkarz Mistrzostw Świata Złota Piłka II miejsce : 2002 Najlepszy piłkarz w finale Mistrzostw Świata : 2002 Najlepsza jedenastka Mistrzostw Świata : 2002 Król strzelców Mistrzostw Świata (Złoty But) : 2002 (8 goli w 7 meczach) Najlepsza jedenastka UEFA : 2002 Najlepszy piłkarz Pucharu Interkontynentalnego (Toyota) : 2002 Złota Piłka France Football I miejsce : 2002 Piłkarz Roku FIFA I miejsce : 2002 World Soccer Magazine I miejsce : 2002 Srebrny Onze magazynu Onze Mondial I miejsce : 2002 Najlepszy sportowiec świata według BBC Sports Personality of the Year Overseas Personality : 2002 Wicekról strzelców Ligi Hiszpańskiej : 2002/2003 (23 gole w 31 meczach) Najlepszy obcokrajowiec Ligi Hiszpańskiej : 2002/2003 Piłkarz Roku FIFA III miejsce : 2003 Król strzelców Ligi Hiszpańskiej : 2003/2004 (24 gole w 32 meczach) Wicekról strzelców Mistrzostw Świata (Srebrny But) : 2006 (3 gole w 5 meczach) Najlepszy strzelec w historii Mistrzostw Świata: (15 goli w 19 meczach) Golden Foot (nagroda za całokształt kariery dla piłkarza powyżej 29 roku życia) : 2006 Piłkarski Oskar w kategorii Mistrz nad Mistrzami w Serie A : 2008 Najlepszy piłkarz Campeonato Paulista : 2009 ![[Rozmiar: 11121 bajtów]](images/ronaldo.jpeg)
|
